Rozdział 1. Miłość jest skomplikowana...

               Rozdział 1.


-Słuchaj uważnie, masz od razu wsiąść do samolotu i się stamtąd nie ruszać, rozumiesz? – powiedziała ciocia Kat.
- Dobrze,… rozumiem. – odpowiedziała przygnębiona nastolatka.
Nie była zadowolona, że musi wyjechać do Korei. Nie znała języka, kultury i musiała zostawić wszystko co tutaj miała. Przyjaciół, szkołę, siatkówkę, grób matki… Była zdruzgotana faktem, że za chwile znajdzie się tak daleko od domu, w którym się wychowała, a swoją najlepszą przyjaciółkę będzie mogła zobaczyć tylko przez skype’a…
  Siedziała w taksówce z plecakiem wypełnionym jedzeniem na podróż oraz ze spływającymi strugami łez, których nie potrafiła kontrolować. Zaczęła po cichu szlochać, aby ciocia jej nie usłyszała, w końcu i tak narobiła jej kłopotów z powodu późniejszego utrzymania i zaopiekowania się nią. Lecz nie udało się, ciocia Young zareagowała...
- Kochanie, wiem, że jest ci bardzo smutno i ciężko z powodu śmierci mojej siostry i przyjazdu do mnie, lecz uwierz mi, naprawdę ci się tu spodoba. Jest dużo krajobrazów do fotografowania i widziałam drużynę siatkarską w twojej nowej szkole, więc jak najbardziej nie będziesz się nudzić. Na początku zawsze jest ciężko, ale wkrótce się przyzwyczaisz i znajdziesz znajomych. – pocieszała dziewczynę ciocia.
- Dziękuję, ci ciociu za wszystko. Dzięki tobie nie muszę jechać do domu dziecka. Naprawdę dziękuję.
 I kolejna słona łza spłynęła po policzku dziewczyny.
Pożegnała się z ciocią i rozłączyła się. Już miała zakładać słuchawki, gdy nagle kierowca odwrócił się do zapłakanej dziewczyny, podał jej chusteczkę i oznajmił, że już dojechali na lotnisko. Dziewczyna otarła łzy i wyszła z taksówki bez słowa. Wyciągnęła z bagażnika walizkę, sprawdziła jeszcze raz czy ma bilety i ruszyła do łazienki, aby doprowadzić się do porządku.
Po 10 minutach spędzonych w toalecie, Kat udała się do samolotu. Już miała wsiadać, kiedy nagle ktoś zaczął krzyczeć jej imię. Zdezorientowana, odwróciła się i zobaczyła Dziką. Znowu zaczęła płakać. Rzuciła się na dziewczynę i tak stały obydwie tuląc się i płacząc bez zamienienia ani jednego słowa. Po chwili odsunęły się od siebie i zaczęły rozmawiać.
- Mam dla ciebie prezent pożegnalny – powiedziała Dzika.
- Naprawdę nie trzeba było- odpowiedziała Kat, płacząc jak małe dziecko.
- Trzeba, trzeba. W końcu przyjaźnimy się. Otwórz w samolocie. Mam nadzieję, że to ci pomoże. – odparła o 5 cm od niej wyższa dziewczyna i wręczyła starannie zapakowane pudełeczko z niebieską wstążeczką.
- Dz..dziękuję Dzika… kocham cię. Zawsze będziesz moją najlepszą przyjaciółką.
- A ty moją. Pamiętaj masz codziennie dzwonić choćby nie wiem co.! Może znajdziesz tam jakiegoś fajnego chłopaka koreańca, za którego później wyjdziesz? Kto wie…
-Jasne, nie wygłupiaj się, nawet nie znam koreańskiego.- odparła niebieskooka.
Śmiały się przez łzy. Ściskały się jeszcze chwilę, po czym pożegnały się i Kat weszła do samolotu. Miała szczęście, nikt koło niej nie siedział, więc mogła spokojnie się wyłożyć na 2 fotelach i spokojnie odpakować prezent od przyjaciółki. Zaczęła powoli odwiązywać niebieską wstążkę i otworzyła pudełko. Gdy ujrzała prezent łzy znowu spłynęły po jej nieskazitelnej twarzy, aż do brody. W pudełku znajdowało się…

Moje pierwsze wypociny. Mam nadzieję, że wam się podobało… Sorcia za długość i błędy. Jak myślicie co jest w tajemniczym pudełeczku? Podawajcie swoje propozycje w komentarzach. Za niedługo powinien pojawić się rozdział numer 2.

Oczywiście życzę wam wesołych świąt i mokrego dyngusa ^.^

I jeszcze kurczaczek ;p :