No jest... heh... Uwaga bo jest kilka przekleństw...
~ Kat ~
- Tak, jestem… T.O.P.
Ten T.O.P z Big Bang. Proszę nie mdlej mi tu znowu, ani nic, bo i tak nie
doszłoby do reanimacji sposobem usta-usta.
Popatrzyłam na niego miną „R U facking
kidding me?”. Chyba się lekko zdziwił. Ja natomiast go dobiłam.
- Słuchaj, znam cię tylko ze zdjęć i kilku piosenek, ponieważ jestem w Korei od
niecałego tygodnia, więc nie jaram się k-popem ani trochę. Nie pochlebiaj
sobie. Ja chcę po prostu wydostać się z tej przeklętej windy – powiedziałam
wściekłym tonem uderzając pięścią w drzwi – i uwierz, że chciałabym się znaleźć
jak najdalej od ciebie, bo nie zależy mi na twoich bezsensownych autografach,
poza tym i tak bym ich pewnie nie odczytała.
Oj tak, naszego gwiazdorka totalnie zamurowało, bo raczej się tego nie
spodziewał.
- Żeee co? – zapytał wyszczerzając oczy, które po chwili stały się wielkości
piłeczek do ping-ponga.
- Że to. Może powtórzę wolniej? Nie. Jestem. Twoją. Psychofanką. Do-tar-ło ?
- Phi, jesteś lesbijką?
-Co?! Nie! Przyszłam tu nawet z chłopakiem! Daruj sobie takie infantylne
przemyślenia!
- Aha, więc masz chłopaka?
- Nieee… powiedziałam tylko, że przyszłam tu z pewnym chłopakiem. Ps: nie
moim.!
- Że niby przyjaciele? – powiedział gestykulując palcami.
- Człowieku, gdyby tak nie było to do końca tygodnia miałabym już pięciu
kochanków. Nie moja wina, że jesteś tak zacofany, iż twoim zdaniem nie może
istnieć przyjaźń damsko-męska.!
- Wcale tak nie jest.! – uhu, oburzył się
- Serio? To wymień mi chociaż jedną twoją przyjaciółkę.
- Eee.., no Jen.
- Jen? – prychnęłam – Serio? Zakładam, że to albo siostra kolegi, albo imię
wymyślone na poczekaniu.
- Wcale nie! – skrzyżował ręce na piersi jak mały dzieciak. – Poza tym ja nie
mam czasu na przyjaciółki, bo każda dziewczyna jaką spotkam to najczęściej
dewastuje mnie bez najmniejszych przeszkód.
Trochę zrobiło mi się go żal. W końcu słyszałam wiele razy jak gwiazdy mają
przerąbane w swoim zawodzie. W tym momencie palnęłam chyba największą głupotę.
Te cztery małe ściany robią swoje.
- No widzisz jaki masz ciężki żywot. Ja za to nie mam rodziców i jestem
zmuszona mieszkać w obcym kraju z dala od przyjaciół z moją ciocią, ale ty
faktycznie masz gorzej. – łzy napływały mi do oczu. – Jak widzisz nie rzucam
się na ciebie, więc mogę zostać twoją jakąś znajomą chociaż lub coś, abyś nie
był przypadkiem samotny.
Spuścił głowę, a ja poczułam jak słona łza spływa po moim policzku zostawiając
gładką smugę.
- Ja… przepraszam, nie wiedziałem… - wydukał jakby to coś pomogło, a ja w tym
czasie szybko otarłam twarz wierzchem dłoni.
- Dobra, nie ważne. – rzuciłam szorstko. – Możemy zadzwonić po tą pomoc?
- Mhm…
Wzięłam telefon, lecz zdałam sobie sprawę, że to na nic, bo nie pamiętam
żadnego numeru. T.O.P po chwili popatrzył się na mnie, a ja tylko wydukałam:
- Przepraszam, ale nie znam numeru żadnego znajomego, nawet mojej ciotki. Czy
mógłbyś gdzieś zadzwonić? – zapytałam uśmiechając się nostalgicznie.
- Tsaa, jasne. Mogę załatwić jakiś numer jak chcesz. Może do tego chłopaka, który
z tobą przyszedł. Jak się nazywa?
- Heh, Ren. A dokładniej Choi Min Ki…
Ponownie zdębiał.
- Tak, wiem, że to dziwne, ale to prawda. Jak znajdziesz numer to zadzwonię i
ci to udowodnię.
Jak powiedziałam, tak zrobił. Po kilku minutach słyszałam sygnał w słuchawce.
Odebrał nie kto inny jak Ren. Wydukał coś po koreańsku, lecz ja przeszłam od
razu na angielski.
- Ren, to ja Kat. Dzwonię z telefonu znajomego. Siedzę w tej windzie już trochę
czasu. Możesz nam coś poradzić, abyśmy mogli stąd bezpiecznie wyjść?
- Kat? No jasne. Już lecę do operatora maszyn. Czekaj, nic ci nie jest?
- Nie, nie, ale pośpiesz się.
- Okey, zaczekaj chwilę.
- Mhm.
- Ren już biegnie do operatora tej wstrętnej maszyny, więc za niedługo
powinniśmy być na dole. – powiedziałam do chłopaka.
- Heh, może naprawdę jesteś inna…
- Hę?
- No, inna niż wszystkie. Nie wierzyłem, że zadzwonisz do tego Rena, że
mogłabyś się z nim przyjaźnić, lub chociażby go znać, a ty jak gdyby nic z nim
rozmawiasz…
- Heh, może to zabawne, ale pierwszą osobą, z którą zamieniłam słowo w Korei
był MinHyun. Spotkałam go na lotnisku. W dodatku ukradł mi czapkę, więc później
poznałam resztę… Tak wyszło. Nie traktuję ich jak superekstra flower boysów, bo
wcześniej nie interesowała mnie muzyka koreańska. Cała historia.
- Halo, Kat? – odezwał się Ren.
- Tak Ren, wiesz już coś?
- No… wiesz… jest jakaś awaria i dopiero was zdejmą za jakieś pół godziny…
- Że what .?!
- Przykro mi, a tak w ogóle to z kim ty tam siedzisz?
- A wiesz tak ostatnio mam jakieś szczęście do tych wszystkich koreańskich
k-popowców, bo naprzeciwko mnie siedzi T.O.P z Big Bang.
Chwila ciszy…
- Heh, wierzę ci. W końcu poznałaś nas nie? Każda dziewczyna tutaj już by
czyhała na ciebie z nożem. Zadzwonię na ten numer za jakieś 20 minut jak
posuwają się prace, okey? I powiedz temu naprzeciwko, że jak ci coś zrobi to
już nie żyje, rozumiesz?
- Ne, Ne. Arasso. – Łał, wydukałam coś w języku Korean ;p
- Heh, to do usłyszenia. – powiedział ciepło i się rozłączył.
- Dzięki, że dałeś mi zadzwonić – powiedziałam z uśmiechem oddając telefon
chłopakowi.
- Nie ma za co. I co z tą pomocą?
- Mają nas ściągnąć za jakieś pół godziny – powiedziałam wzdychając.
- Dopiero? O masakra. Mówił coś jeszcze?
- No, że jest jakaś awaria i, że jak mnie
tkniesz to już nie żyjesz. Jakoś tak. – posłałam mu serdeczny uśmiech i oczko,
aby rozluźnić tą cała napiętą atmosferę.
- Heh, spoko, ale nie ręczę za siebie jak znowu zaczniesz mnie łaskotać.
- Dobra, już nie będę.
Następne pół godziny szybko minęły na uroczej pogawędce z nowym znajomym.
~T.O.P ~
Z początku myślałem, że to jakaś wariatka. Rzuciła się na mnie, aby zdobyć mój
telefon.! Szczerze przyznam, że się tego nie spodziewałem. Później odkryła kim
jestem. Nie fajnie, ale potem zobaczyłem, że jest całkiem zabawna. Co prawda
zdziwiła ją moja tożsamość, przez co wyplułem kilka zbędnych słów rozpoczynając
kłótnie. Nie sądziłem, że doprowadzę ją do łez. Było mi strasznie głupio. Chyba
jestem już uczulony na każdą dziewczynę, przez moją karierę. Kiedy oznajmiła,
że ma zamiar zadzwonić do Rena po pomoc to padłem. Teraz to już nie była
niewinna dziewczynka ze smutnym życiorysem, ale prawdziwa psychofanka.! Tak
myślałem na początku, lecz kiedy ona zaczęła z nim normalnie rozmawiać, to… no…
zdziwiłem się. Bez żadnych rumieńców, czy głupich uśmieszków rozmawiała zarówno
z Renem, jak i ze mną. Ona naprawdę jest inna. Pozytywnie inna. Chciałbym, aby
została ona moją przyjaciółką, albo chociaż koleżanką. Heh, pierwszą od dawna.
Aigoo, ona naprawdę mnie przeraża. Po tych wszystkich wydarzeniach w windzie,
chyba nawiązaliśmy dobry kontakt, bo tematy nam się nie kończyły. Uświadomiłem
to sobie po kolejnym szybkim telefonie Rena. Nie sądziłem, że mogło już minąć
tyle czasu, ale tak było. Po kilkunastu minutach od drugiej rozmowy telefonicznej byliśmy na
dole. Kiedy wychodziłem z windy miałem ochotę wrócić do niej z powrotem.
- Wow, to mój oppa.! Oppa, spójrz tutaj.
- Proszę, daj mi autograf.!!!
- Spójrz na mnie, proszę o zdjęcie, daj mi swoją czapkę.!! – i tak dalej, i tak
dalej…
Kiedy ujrzałem te wszystkie flesze, momentalnie zasłoniłem Kat swoim ciałem i
założyłem jej swoją czapkę i okulary.
- Jeżeli cię sfotografują, to nie odpędzisz się od paparazzi, zaufaj mi.
O dziwo nie sprzeciwiała się. Jak tylko zobaczyłem mojego menagera i limuzynę, to
czym prędzej podbiegłem jeszcze bardziej ukrywając Kat pod moją kurtką. Na
szczęście dotarliśmy bezpiecznie, choć kilka fanek stukało w szyby i tym
podobne. Jak dobrze, że są one przyciemniane…
- Czy mogę się już wyprostować? – zapytała skulona na siedzeniach, ukrywając
zacięcie swoją twarz. Wyglądała zarazem śmiesznie jak i słodko.
- Heh, tak. Mamy przyciemniane szyby. Nikt cię nie zauważy, chyba, że wybiją
okna..
- Dobra, nie myśl już tak pesymistycznie – powiedziała ściągając moją czapkę i
okulary, po czym zaczęła poprawiać włosy. - … Przepraszam… - że o co jej
chodzi? To ja powinienem ją przepraszać za tą całą szopkę, lecz milczałem
czekając na to co powie. – Ja już rozumiem o co chodzi z tymi wszystkimi
fankami. To już nie jest miłość, a obsesja. Nie wiedziałam, że masz tak
ograniczony kontakt z rzeczywistością. Pewnie nawet nie możesz wyjść do sklepu
jak normalny człowiek. Przepraszam, że źle to wszystko oceniłam.
Ona naprawdę potrafi zamurować ludzi. Patrzyłem tylko jak spuściła głowę. Widać,
było jej przykro z tak błahego powodu, lecz miała rację. Jestem zamknięty z
chłopakami w naszym domu cały czas. Powoli dostaje klaustrofobii.! Wychodzimy tylko na próby lub koncerty.
Czasami dzwonimy po stylistki, aby mogły nas dobrze poprzebierać. To jest
strasznie męczące. Dlatego jak chłopaki namówili mnie na wesołe miasteczko, to
wiedziałem, że nie tylko dostaniemy bury od menagera, ale w dodatku fanki mogą
nas zmiażdżyć. Nie mogłem dłużej patrzeć na jej smutny wyraz twarzy. Trwała
błoga cisza…
- No masz rację… - zacząłem – ja nie jestem normalnym człowiekiem, dlatego
rzucają się na mój wygląd i seksowny głos. Nie przejmuj się tym. To jest
codzienność. Tego nie da się zmienić. Są tego zarówno dobre jak i złe strony. A
teraz może mi powiesz dokąd mamy jechać? Odwiozę cię.
- Heh, dzięki – miło było widzieć na jej twarzy uśmiech. – Ale jeśli pozwolisz,
to zadzwonię jeszcze raz do Ren’a i wszystko mu wyjaśnię.
- Jasne, nie ma sprawy – rzuciłem, podając dziewczynie komórkę. Ta szybko
weszła w ostatnie połączenia i zadzwoniła do blondynka.
- Hej Ren, wiesz są małe komplikacje, ponieważ taki jeden koło mnie ma za dużo
fanek i musieliśmy uciekać. Jestem teraz w jego limuzynie i jadę do domu.
Przykro mi, że nic nie wyszło z naszego spotkanie, ale…
Tyle tylko zdążyłem usłyszeć i tylko tyle ona mogła powiedzieć. Jechaliśmy
dość szybko, aby zgubić paparazzi i fanki. Udało nam się, lecz pewien pijany
kierowca tira, nie pomyślał o czymś takim jak sygnalizacja świetlna i uderzył z
prędkością 180 km/h w tył czarnej limuzyny. Nasz pojazd obrócił się chyba 2
razy, może 3… Nie wiem dokładnie, to stało się tak szybko. Straciłem
przytomność. Zdążyłem tylko zobaczyć dużo czerwonego płynu wokół mnie, i
jeszcze więcej koło mojej pasażerki. Powieki zaczęły mi opadać, aż w końcu
straciłem przytomność.
~ Ren ~
Martwiłem się o Kat. Została sama w tej windzie, a na dodatek z obcym sobie
chłopakiem. T.O.P’em co prawda, ale zawsze obcy. Jak dobrze, że zadzwoniła do
mnie z jego komórki, bo inaczej zacząłbym się wdrapywać na górę.!
Kiedy awaria minęła, pobiegłem w stronę windy. Znaczy się… chciałem, ale nie
wyszło. Wszędzie tylko fanki, fanki i fanki.! Oppa to, Oppa tamto.! Istna
masakra. Tyle tej słodkości, iż myślałem, że zacznę rzygać tęczą!! Po kilku
minutach w kieszeni spodni ponownie poczułem znajome wibracje. Wyciągnąłem
źródło śmiesznej melodyjki i wibracji i spojrzałem na komórkę. Na wyświetlaczu
widniał numer T.O.P’a więc bez wahania szybko odebrałem. W słuchawce usłyszałem
ciepły głos Kat, ucieszyłem się, że ponownie zadzwoniła. Martwiłem się. Zaczęła
mówić, że nic jej nie jest i o wielkiej sławie jednego z Big Bang. Po chwili
usłyszałem wielki huk. Powiedziała, że jedzie limuzyną, więc musieli mieć
wypadek.! Zacząłem krzyczeć w telefon jej imię, lecz doszło mnie tylko tłuczone
szkło i pisk metalowego auta, które sunęło po asfalcie. Byłem przerażony. Nie
słyszałem żadnego głosu. Rozłączyłem się i zadzwoniłem do chłopaków, aby
załatwili samochód, bo Kat miała wypadek. Nie wiedziałem gdzie, lecz musiało to
być niedaleko. Wszyscy byli równie przejęci co ja i już po chwili cały zespół
czekał pod wejściem do wesołego miasteczka. W międzyczasie wykręciłem numer na
pogotowie ratunkowe i powiedziałem im roztrzęsiony mniej więcej o co chodzi, a
dokładny adres podam jak ją znajdę. Myśleli, że robię sobie żarty, więc rozłączyli
się, przedtem śmiejąc w słuchawkę. Bez chwili wytchnienia wyszukiwaliśmy
korków, zbiorowisk ludzi i tym podobnych. Długo nie szukaliśmy. Stanęliśmy w
korku długim już na ponad kilometr. Wszyscy wybiegliśmy z samochodu kierując
się do początku wielkiej kolejki czterokołowców. Nie zważaliśmy na trąbiące
auta czy pot. Teraz liczyła się tylko ona. Obyśmy zdążyli na czas. Kiedy dotarliśmy,
stanąłem jak wryty. Wszędzie policja i ratownicy medyczni, którzy chcieli
bezpiecznie wyciągnąć pasażerów z czarnego, podłużnego samochodu. Łzy napłynęły
mi do oczu i zaczęły spływać po twarzy. Tak jak ja cała reszta była wstrząśnięta.
Nagle MinHyun zaczął biec w kierunku zdewastowanego samochodu, tym samym
szturchając moje ramię. Zaczął krzyczeć w jej stronę. Nie zważał na
policjantów, którzy zatrzymywali go siłą, i tak udało mu się przecisnąć,
podczas gdy ja nie mogłem się ruszyć. Był już przy limuzynie, kiedy wynosili
Kat na noszach wraz z T.O.P’em. Nie widziałem jej dokładnie, ale wszędzie
poznam te blond włosy, które teraz były nasiąknięte krwią odsłaniając
gdzieniegdzie jasne kosmyki. To było straszne. MinHyun upadł na kolana. Byliśmy
bezradni. Kiedy słyszeliśmy jak czerwono-biało-zielony wóz odjeżdża na sygnale to
staliśmy, upadaliśmy i płakaliśmy jak dzieci. Gdyby nie ja i ten głupi pomysł z
tą kolejką to nie poznałaby T.O.P’a, nie jechałaby jego limuzyną i nie zdarzyłby
się ten cholerny wypadek. Teraz tylko widzę jak MinHyun klęczy wyrzucając z
siebie żałosne okrzyki rozpaczy i litry łez. Nie miałem odwagi odwrócić się i
zobaczyć reakcję pozostałych przyjaciół z zespołu. Po prostu trzymałem się na
sztywnych nogach próbując zrozumieć to wszystko.
Tydzień później…
~ Aron ~
Kat dalej nie wybudziła się ze śpiączki. Lekarze mówią, że ma poważny uraz
głowy i musiała przejść ciężką operację, dodatkowo wmawiają swoją śpiewkę – „Zrobiliśmy
wszystko co w naszej mocy”. – Co mnie to kurwa obchodzi. Mają zrobić więcej,
żeby znowu mogła się z nami śmiać i przeżyć wszystkie randki, poznać Seul, po
prostu żyć. Codziennie siedzimy przy jej łóżku wraz z jej ciocią. Mieliśmy się
zmieniać, lecz nikt nie chce jej odstępować na krok. Wszyscy czujemy się winni.
Zawaliliśmy już 2 koncerty. Nie potrafimy już śpiewać czy tańczyć dodatkowo się
uśmiechając. Zbyt trudno wyrzucić to wszystko z głowy. Obawiam się, że dopóki
Kat nie wróci do zdrowia, to nasza kariera pójdzie w niepamięć…
Wielkie, wielkie PRZEPRASZAM – szczególnie Renuśkę –
przez opóźnienia z rozdziałem… Tak wiem, że mnie za ten rozdział zabijecie, ale
trudno. Teraz wolne więc wiecie ;* Piszcie o błędach i komentujcie bo jakoś
taki mam niedosyt komentarzy, a one motywują. Więc nawet jak jesteś anonimem to
zostaw jakąś buźkę czy coś ;)
~
Kat ~
Pożegnałam się z JR i spojrzałam na zegarek. O cholera, była 22. Ciocia mnie
zabije i to pewnie wałkiem. W pośpiechu wyciągnęłam klucze i ostrożnie
przekręciłam je w zamku. Drzwi otworzyły się delikatnie z lekkim skrzypnięciem.
Po chwili ujrzałam ciocię zbiegającą ze schodów.
- Gdzieś ty dziewczyno była.?! Wiesz jak się martwiłam. Ja już chciałam
wybierać numer na policję, ale słyszę, że ktoś wchodzi. No więc? Czekam na
tłumaczenia…
Ach totalnie straciłam rachubę czasu i zapomniałam zadzwonić do Young unni (
nie uważa się za ajummę ;p ) W dodatku bateria mi padła, dlatego nie słyszałam
żadnego dźwięku, który mogłaby wydobyć moja komórka.
- Noo… bo… ja byłam u MinJi. Tak, byłam u niej i ona mnie uczyła… ale nam się
znudziło i poszłyśmy na spacer się… no… odświeżyć. Bateria mi padła,
zapomniałam, która godzina dochodzi. Wiesz Seul w nocy jest piękny, za oknem w
ogóle nie wygląda na tak późną godzinę, nie sądzisz? – chciałam ją jakoś
omotać. Niestety na marne.
- Ty mi tu nie opowiadaj o pogodzie.! Od jutra masz wracać najpóźniej o 16.!
- Ale ciociu, jutro zaczynam treningi i cały tydzień spędzam z MinJi i Sumire.
Nie mogę tego odwołać.
- No dobrze, masz czas do 19.
- 20?
- Ach, dobra, ale ani minuty spóźnienia, arraso?
-Okey – co znaczył ostatni wyraz, tego nie wiem.
~ Narracja JR ~
Wróciłem do domu coś około 22:30. Kiedy otworzyłem drzwi zobaczyłem całą
czwórkę, która z niecierpliwością na mnie czekała. Czemu nie skorzystać z
okazji i ich nie powkręcać?
- Gdzieś ty był tak długo?! – zawołał BaekHo.
- No jak o gdzie, na randce z Kat. Świetnie się bawiliśmy.
- Czyli? Co robiliście? – zapytał dociekliwo Ren.
- No, wiesz już po 20 minutach spotkania widziałem jej bieliznę, później
nosiłem ją przez całe miasto na rękach, a ta wtulała się we mnie, że ledwo
oddychałem. Następnie mieliśmy iść do hotelu, ale ona powiedziała, że ciocia ją
zabije jak nie wróci na noc, więc dałem jej swoją bluzę i przytuliłem na
pożegnanie. No chyba tyle. – ich miny były bezcenne.
- Że co?! – krzyknęli wszyscy z jakimś 30 sekundowym opóźnieniem.
- Hę? – wydusiłem – o co wam chodzi?
- Zabiję cię – powiedział Aron ze zgrozą i mordem w oczach. Podszedł do mnie i
zamachnął się próbując wymierzyć cios swoją prawą ręką. Na szczęście w porę ją
zatrzymałem, wypowiadając jedno słowo.
- Żartowałem. – zdębieli. – wy naprawdę myślicie, że jestem do tego zdolny?
Fajnie było zobaczyć wasze miny. – poklepałem Arona po ramieniu – A teraz
wybaczcie, ale idę się położyć, jestem wykończony.
- Czekaj, to co się wydarzyło naprawdę? – zapytał MinHyun.
- Ach… byliśmy w kafejce i jedliśmy lody, nagle kelnerka wylała na jej koszulę
wodę, więc dałem jej swoją bluzę, żeby nie zmarzła. Ta poszła się przebrać i
wyszliśmy na miasto. Zaczęliśmy tańczyć do Face na ulicy, a po chwili wziąłem
ją na barana i zacząłem biec jak najdalej od gapiów. Odprowadziłem Kat pod dom,
pożegnaliśmy się i wróciłem tutaj, nabierając was. Dlatego ma moją bluzę, którą
jutro przekaże Renowi, który da ją mnie. Już mogę iść spać?
- Hahahahah – wszyscy wybuchli śmiechem, a ja nie wiedziałem o co chodzi.
- Serio tańczyliście na ulicy? No może z 1000 Won bym wam rzucił – powiedział
Aron – Albo nie, tylko jej bym dał.
- Coś ty idioto odwalił? Haha, nie mogę. – naśmiewał się dalej BaekHo.
- Wiecie co, ale przynajmniej przytuliłem ją na pożegnanie i nosiłem na plecach
dla jej wygody, a wy pewnie nie odważycie się nawet jej dotknąć – powiedziałem
obrażony z wielką satysfakcją i poszedłem do mojego pokoju. Ten się śmieje, kto
się śmieje ostatni, hehe.
~ Aron ~
JR wrócił do domu dopiero w pół do jedenastej. Myśleliśmy już ,że coś im się
stało, a ten w najlepsze się bawił z Kat. Jak opowiedział tą całą zmyśloną
historyjkę to już chciałem mu przyłożyć. Dopiero jak powiedział to całe „
żartowałem ” to ogarnąłem wszystko, choć dalej chciałem mu przyłożyć za to całe
kłamstewko. Aigoo, dobrze, że chociaż nic im nie jest. Mam nadzieję, że Ren tak
jutro nie zaszaleje jak nasz lider. Wszystko okaże się jutro.
~ Ren ~
Stałem tylko i obserwowałem wszystko z szeroko otwartą buzią, niedowierzając.
Później natomiast chyba najgłośniej śmiałem się z całej tej szopki co urządzili
na ulicy. Chciałbym to widzieć. Długo się jednak nie śmialiśmy, gdyż lider
zadał nam ciętą ripostę i prawdopodobnie będzie miał rację, ale ja nie dam mu
tej satysfakcji. Niech się szykuje na moją jutrzejszą randkę z Kat. Zapowiadać
będzie się ona ciekawie.
~ Kat ~
Pogodziłam się z ciocią, niestety moje następne randki będą ograniczone do
godziny 20. Tym bardziej, że dojdą mi treningi. Argh… no trudno. Ciekawa jestem
co Ren na jutro wymyśli. W końcu to jego kolej na randkę.
Zjadłam kolację i poszłam pod prysznic.
Umyłam głowę szamponem i dokładnie rozprowadziłam odżywkę na pasmach moich
włosów. Odczekałam kilka minut rozkoszując się ciepłą wodą, która delikatnie
muskała każdą partię mego ciała. Spłukałam odżywkę i wyszłam z kabiny.
Dokładnie wytarłam się ręcznikiem, a następnie osuszyłam nim lekko włosy.
Spojrzałam w lustro, przeczesując kosmyki palcami. Aha, odrosty. Nie są duże,
ale powoli zaczynam je widzieć. Czas zakupić farbę. Pytanie tylko jaką? Jutro
podpytam Rena. On w końcu też nie ma naturalnie jasnych blond włosów. Trochę to
będzie krępujące, ale czemu nie. Skądś muszę się dowiedzieć. Rozmyślając,
ubrałam się w piżamę i wyszłam z łazienki zostawiając za sobą kropelki kapiące
z czubka głowy. Weszłam do pokoju i spakowałam niezbędne rzeczy na jutrzejsze
zajęcia, następnie usiadłam na łóżku z moim laptopem - dochodziła 23. A tam,
jutro mam na 9:30, więc się wyśpię. Stwierdziłam, że poszukam sobie w sieci
kilka k-popowych zespołów i wokalistów. Natrafiłam na B1A4, B.A.P, SHINee, EXO,
MBLAQ, G-Dragona i Big Bang. Obadałam wszystkich członków i zaciekawiło mnie
jedno. Czemu G-Dragon jest w Big Bang i robi karierę solową?! Ale nieważne.
Zainteresował mnie T.O.P. Sama nie wiem czemu. To chyba przez ten jego głęboki
głos. Naprawdę wyróżnia się w tej branży. Tak z ciekawości zaczęłam szukać
jakieś ciekawostki na jego temat, np. że ma starszą siostrę i lubi żuć gumę xD
Serio skąd oni to wiedzą?! Ogólnie zespół mi się spodobał, choć nie gustuje
zbytnio w hip-hopie. Pozostałe zespoły też były okey, ale muszę się chyba przyzwyczaić
do tutejszego języka, bo nadal mam mieszane uczucia, kiedy ich słucham. Mam
nadzieję, że MinJi sprawi mi zaawansowany koreański w jakieś półtora miesiąca,
bo inaczej to będzie tu patologia z patagonią.! Poważnie. Jak zobaczyłam wymowę
niektórych piosenek to wyszczerzyłam oczy tak, że myślałam iż wyskoczą z
oczodołów. Chwilę jeszcze oglądałam zdjęcia, aż tu dzwoni Dzika.
- No hejoszki, opowiadaj jak tam?
- A no spoko, wiesz dzisiaj byłam na randce z gwiazdą k-popu, która widziała
mój biustonosz i ogólnie cały tydzień mam zawalony, gdyż mam kolejne randki z
naszymi flower boysami. Koreański jest beznadziejny i za Chiny się go nie
nauczę.! Jutro zaczynam treningi więc się wyżyję, a tak ogólnie to poznałam
kilka spoko dziewczyn, więc jak na razie pobyt tutaj ocieniam 5/10.
Dzika milczała i patrzyła się na mnie z niedowierzaniem.
- Że co?!!!, przepraszam, ale możesz wolniej. Jakie randki? Jacy flower boysi i
jaki stanik? – ach ta jej opóźniona reakcja. – Widzę, że masz branie, a teraz
opowiadaj.
- Zaczęło się… - i tak opowiadałam jej całą historię zaczynając spotkaniem
MinHyun’a na lotnisku, kończąc na uścisku JR. Zajęło mi to sporo czasu, lecz
przyjaciółka słuchała uważnie i robiła ochy i achy.
- Jejku… Widzę, że masz branie. Widzisz, mówiłam ci, że znajdziesz tu męża.!
- Dzika co ty za bajki zmyślasz? Ja mam dopiero 17 lat. Jeszcze mam czas na
małżeństwo. Poza tym ja nie mam zamiaru wychodzić za mąż tutaj. Mój ślub będzie
w Polsce. To mogę ci zagwarantować.
- Dobra, spokojnie, ale ja muszę zostać druhną!!
- No ba że ty, a któżby inny.
- No mam nadzieję, że nie żadna Sumare czy ManJi.!
- Dzika to są Sumire i MinJi.
- Nie ważne.! Jesteś moja i tyle.!
- Ok, ok. Wiesz muszę kończyć. U mnie jest już 1.
- Aha, no to spoko. Dobranoc.
- Papa.
Rozłączyłam się, wyłączyłam laptopa i ułożyłam się do snu. Aha no i nastawiłam
budzik na 8:30.
Nazajutrz, no, znaczy rano…
Obudziłam się przed denerwującym alarmem o
8: 15. Stwierdziłam, że go wyłączę i tak też zrobiłam. Myślałam o moim
śnie. Był dziwny. Śniłam, że jestem zamknięta w czterech malutkich ścianach w
przytłumionym pomarańczowym świetle, które migotało kilka razy na minutę. Byłam
skulona w jednym z 4 rogów tego małego pomieszczenia i trzęsłam się ze strachu.
Nagle jedna z bladych ścian podzieliła się na dwie części i rozsunęła jak
kurtyna. Zobaczyłam oślepiające blade światło i postać mężczyzny z maską na
twarzy, który podbiegł do mnie zdyszany, a ściana znów zaczęła się powoli
zsuwać. Wystraszona wstałam o chwiejnych nogach i biegłam w stronę niby
kurtyny, która zdawała się oddalać z każdym moim krokiem. Upadłam i jasne
światło zniknęło. O dziwo był to miękki upadek, bo ów wcześniejsza postać
złapała mnie przygniatając tym samym moje ciało swoim. Kiedy się podnosił i już
miałam go ujrzeć, obudziłam się. Dziwny sen. Ogólnie to mam lekką
klaustrofobię, więc zdziwiłam się, kiedy moja osoba znajdowała się w tak małym
pomieszczeniu. Nie mam strachu przed łazienkami, czy jaskiniami, lecz tunele,
windy i pomieszczenia bez okien czy światła przerażają mnie tak bardzo, że już
kilka razy zemdlałam z tego ów powodu. Analizując swój sen zorientowałam się że
dochodzi 9. No extra. Pędem zebrałam się i pobiegłam do łazienki. Ubrałam się,
umyłam, uczesałam, maznęłam tuszem i zleciałam po schodach do kuchni zabierając
2 jabłka i wcześniej przygotowane 2 śniadanie przez ciocię. Naprawdę ją kocham.
Założyłam czarne conversy i pobiegłam do szkoły. Wbiegając do klasy zabrzmiał
dzwonek. Uff, uratowana. Usiadłam w ławce witając się z Sumire i wyciągając
książki z torby. Przeżyłam pięć lekcji i kierowałam się z fioletową panią do
sali gimnastycznej na trening. Okazało się, że nowa znajoma również gra. Kiedy
weszłyśmy do szatni w oczy rzuciła mi się rudowłosa postać. Nie była stąd.
Poznałam po oczach xP Podeszłam więc do niej i przywitałam się. Myślałam, że
ona odwzajemni moje „Hi” i odpowie lub chociaż się uśmiechnie, lecz ona
bezczelnie zmierzyła mnie wzrokiem, parsknęła i wyszła z szatni szturchając
mnie ramieniem. O co jej chodziło, nie wiem. Od razu podbiegła do mnie Sumire.
~
Jessica ~
Ta blondi myśli, że może się do mnie odzywać. Też mi coś. W dodatku przyszła na
trening. Jak dobrze, że trenerka nie lubi początkujących. Pewnie to jej sposób
na jakieś obowiązkowe kółko pozalekcyjne. Hah, dostanie od kapitana niezły
wycisk. Ona jest najlepsza. Tak w skrócie to ja. Już nie mogę się doczekać,
kiedy piłka uderzona moją dłonią wyląduje na jej twarzyczce. Kilka już przez to
wylądowało u pielęgniarki z krwotokiem. Jedna została wysłana do szpitalu z
powodu złamanego nosa. Mam nadzieję, że ją też to czeka.
~ Sumire ~
Mocowałam się ze swoimi sznurówkami, które miały chyba potrójny, skomplikowany
węzeł harcerski, kiedy zobaczyłam rudą małpę – Jessicę i jej prze uprzejme
zachowanie w stosunku do mojej żony-męża Kat. Podbiegłam do niej, prawie
zabijając się o moje przeklęte buty. One chyba naprawdę są przeklęte, bo za
każdym razem kiedy chcę je rozwiązać to potrzeba specjalnych środków jak
nożyczki lub długie paznokcie. Wracając do tematu to ta wielka cudowna liderka
szkoły ( nie wiedzieć czemu tak ją nazywają ) szturchnęła Kat ramieniem i
wyszła. Domyśliłam się, że to nie było jakieś takie zagraniczne powitanie, więc
podbiegłam do koleżanki.
- Nie martw się ta ruda małpa Jessica taka jest. Myśli, że jest super bo nie
jest stąd i super gra w siatkówkę, a wcale nie jest super. Jest totalnie anty,
anty super.
- Heh, nie za dużo słowa super?
- Nie, czemu?
- Nic, nic. Przebierzmy się i chodźmy na halę.
- Jest problem…
- Jaki? Nie wzięłaś stroju?
- Gorzej – pokazałam but – Moje trampki są pod wpływem klątwy sznurówkowej.
Kat parsknęła śmiechem, podczas gdy ja byłam śmiertelnie poważna, lecz cieszyło
mnie, że zapomniała o Jessice. Pięć minut później ruszyłyśmy na halę.
~ Kat ~
Stanęłyśmy w szeregu, kiedy trenerka kazała mi się przedstawić. Była dość
niska, jakieś metr sześćdziesiąt, na dodatek posiadała ciemne włosy jak oczy.
Naprawdę wyróżniała się od reszty. Heh.
- Annyeonghaseyo ( Dzień dobry ) Mam na imię Kat i chodzę do drugiej liceum.
- Dobrze, dobrze – notowała coś – a na jakiej grasz pozycji?
- Różnie, raz na ataku, raz na przyjęciu.
- Aha, a grałaś już wcześniej?
- Tak, 2 lata. Uczęszczałam do klubu i razem z drużyną zdobyłyśmy kilka
zwycięstw.
Przestała notować i spojrzała na mnie.
- Aha, okey. Przetestujemy cię, czy nadajesz się do drużyny. – trochę mnie
przestraszyła.
- Ddobrze… to co mam robić?
- Na początku…
I tak była technika odbijania, sposoby zagrywki,
wystawa, aż doszło do przyjęcia. Stałam sama na całym boisku i miałam dogrywać
piłki od innych dziewczyn serwujących po drugiej stronie siatki. Większość nie
zachwycała, więc szło mi całkiem dobrze. Jedynie Jessica zagrywała floty,
brazylijki, czasem z wyskoku ( różne formy zagrywki ). Z tym było trudniej, ale
i tak sobie poradziłam. W Polsce miałam do czynienia z trudniejszymi rzeczami.
Później doszło do ataku. Nawet mi wychodził, dobra wychodził i to bardzo.
Strasznie mi tego brakowało. Wyżyłam się tak, że nikt nie umiał obronić mojego
ataku, nawet królowa miała problemy, za to ja jej atak broniłam perfekcyjnie w
strefę zero ( tam gdzie najczęściej znajduje się rozgrywający, kiedy wystawia
;p ) Widać było, że Jessica nie była zadowolona. I dobrze. Po chwili zawołała
nas trenerka i zakończyła trening nową wiadomością.
- Kat, z radością informuję, że zostałaś przyjęta do naszej drużyny jako
kapitan.
- Kk…kapitan? Ale dlaczego?
- Hmm, stwierdzam, że jesteś najlepsza ze wszystkich tu dziewczyn, a w dodatku
mam przeczucie, że dobrze się sprawdzisz – zatkało mnie – Tak więc Jess,
przykro mi, ale zostajesz zastępcą kapitana. – Wow, tego to się już w ogóle nie
spodziewałam. Liderka była kapitanem i ja ją wygryzłam. N i e w i e r z ę.!
Po treningu szybko się umyłam i wyszłam
na spotkanie z Renem, przy okazji rozmawiając z Sumire, która chciała ze mną
iść w niedzielę na boisko do siatkówki, aby trochę poodbijać i ją podszkolić.
Ona jest naprawdę słodka.
~ Jessica ~
Ta wredna dziewucha spod latarni mnie wygryzła?! Niedorzeczność! Teraz na pewno
wyleci z tej szkoły. Ja to załatwię. Kurczę wyszła już z tą fioletową lalką.
Muszę je dogonić. Na szczęście ich nie zgubiłam. Gadały o jakiś błahostkach,
które szczerze mało mnie interesowały. Po chwili powymieniały się uściskami i
każda poszła w swoją stronę. Kat mianowicie kierowała się w stronę Rena. Co oni
w niej widzą.?! W dodatku czy to na pewno Ren?
~ Kat ~
- Hahah, człowieku co ty masz na głowie.? – zobaczyłam blond gwiazdkę z
czapeczką na której znajdował się uroczy wiatraczek.
- Ciii, to mój kamuflaż, poza tym idziemy do wesołego miasteczka – krzyknął podnosząc
ręce do góry. – Co jest? Nie cieszysz się?
- Niee, nie oto chodzi… po prostu jestem zmęczona po treningu… - nie chciałam
mu mówić o mojej fobii, zbytnio się cieszył.
Na miejsce dojechaliśmy po 15 minutach.
Kiedy zobaczyłam te wszystkie kolejki to myślałam, że zemdleje.
- To na co najpierw masz ochotę?
- Hmm, może samochodziki?
- Ok, czemu nie.
Jeździliśmy z 10 minut śmiejąc się i uderzając w innych ludzi naszym małym czerwonym
autkiem. Było zabawnie. Czułam się coraz lepiej w towarzystwie Rena.
- Dobra, teraz ja wybieram. No to może to. – wskazał palcem na
kilkudziesięciometrową wieżę, gdzie w otwartych siedzeniach zjeżdżało się w dół
z niewyobrażalną prędkością. Aha i jeszcze jedno – winda. Trzeba było nią
pojechać, jeżeli chciałeś uczestniczyć w kolejce. Mam kulkę w gardle.
- Nie bój się, wyjedziemy razem i razem spadniemy w dół – uśmiechnął się
promiennie, wziął moją rękę i pobiegliśmy ustawić się w kolejce do gigantycznej
maszyny. Z nim czułam się pewniej.
Już nasza kolej mamy wsiadać do windy.
Niestety wyszło tak, że Ren musiał zostać na dole i musiałam sama wsiąść do
małej przestrzeni z 3 innymi osobami. Byłam przerażona. Zaczęło mi się robić
duszno. Kucnęłam w rogu, kiedy inni pasażerowie wysiedli z windy. Ja nie mogłam
się ruszyć. Po co wsiadałam do tej windy? Wolałabym iść te kilka tysięcy
schodów lub powiedzieć Renowi o mojej klaustrofobii. Jechałam w nieskończoność.
„jestem zamknięta w czterech malutkich ścianach w przytłumionym pomarańczowym
świetle, które migotało kilka razy na minutę. Byłam skulona w jednym z 4 rogów
tego małego pomieszczenia i trzęsłam się ze strachu.”
Po chwili drzwi windy otworzyły się i zaczęły dochodzić do mnie pewne
dźwięki. Jakby krzyki. Tak na pewno. Krzyki dziewczyn. Do windy wleciał zdyszany
chłopak i wcisnął przycisk zamykający moją drogę ucieczki. Ja próbowałam się
podnieść i wyjść, lecz było za późno i wywróciłam się o własne nogi.
„Nagle jedna z bladych ścian podzieliła
się na dwie części i rozsunęła jak kurtyna. Zobaczyłam oślepiające blade
światło i postać mężczyzny z maską na twarzy, który podbiegł do mnie zdyszany,
a ściana znów zaczęła się powoli zsuwać. Wystraszona wstałam o chwiejnych
nogach i biegłam w stronę niby kurtyny, która zdawała się oddalać z każdym moim
krokiem. Upadłam i jasne światło zniknęło.”
Straciłam przytomność lecz po chwili ocucił mnie chłopak, który wcześniej
skazał mnie na ponowną torturę.
~ Tajemniczy chłopak (nie zdradzę jeszcze kim
jest) ~
Biegłem jak szalony przez to wesołe miasteczko. Co mi przyszło do głowy, żeby
tu przyjść. No tak moja cudowna ekipa. „Nikt cię nie pozna” i „zobaczysz będzie
fajnie” takie gadanie i jestem w kropce. Ścigają mnie tłumy fanek, a ja tylko
prę do przodu nie zważając na dzieci czy dorosłych. Zobaczyłem jak do jakiejś kolejki
otwiera się winda. Mała, ciasna, będę miał spokój na jakiś czas. Wbiegłem
naciskając przycisk zamykający metalowe drzwi windy. O dziwo ujrzałem
dziewczynę, która upada. Złapałem ją i po chwili zorientowałem się, że
zemdlała. Cholera nie jest dobrze. Zadzwoniłem do chłopaków informując ich co
się dzieje i gdzie jestem. Kazali mi zatrzymać windę i spróbować ją obudzić. Jak
powiedzieli tak zrobiłem. Odłożyłem komórkę i zacząłem cucić nowo poznaną
dziewczynę. Byleby nie była jakąś świrniętą fanką. Po chwili obudziła się. Na
szczęście.
~ Kat ~
Nie kontaktowałam przez chwilę, kiedy otwierałam oczy i zobaczyłam
zamaskowanego gościa. Wystraszyłam się, zaczęłam krzyczeć, lecz ten zasłonił mi
usta i zdjął maskę, mówiąc, że nic mi nie zrobi. Wyglądał przerażająco. Maska,
okulary, czapka. Kto tak chodzi? Co gorsza doszło do mnie, że jestem w windzie
i zaczęłam ponownie panikować. On chyba to zauważył.
- Hej nic ci nie jest? – mówił po angielsku.
Nie mogłam wykrztusić słowa.
- Heeej? Co ci jest?
- Winda…
- Masz klaustrofobię?
Kiwnęłam głową, a chłopak tylko westchnął i oparł głowę o ścianę.
- No to nic na to nie poradzimy. Winda się zacięła.
- Co? Jak to się zacięła? W dodatku dlaczego nacisnąłeś ten idiotyczny guzik?!
Już miałam wyjść, aż tu nagle ty wchodzisz sobie jak gdyby nigdy nic, nie
bacząc na innych ludzi.! – wyrzuciłam swoje emocje i zrobiło mi się lepiej.
- Cco? A możesz mi powiedzieć co za dziewczyna wchodzi do windy wiedząc, że ma
klaustrofobię?!!
- Nie twoja sprawa!! – myślałam, że zaraz go rozerwę.
- Jakbyś nie zauważyła tkwimy tu razem!
- Mam dość. Masz komórkę? – przez te kłótnie zapomniałam o moim lęku.
- A co? Chcesz mnie okraść?
- Ty debilu, chcę zadzwonić po kogoś, aby nas ściągnęli!
- Nie ma mowy. Ja się stąd nie ruszam.
- Że co proszę? – parsknęłam. Za kogo on się uważa?
- Nie wyjdę stąd dopóki tłum fanek nie odejdzie spod windy!
- Hahaha, kpisz sobie? Daj mi telefon. – zażądałam
- Zmuś mnie.
Chcąc, nie chcąc, rzuciłam się na niego szukając komórki. Kiedy dostrzegłam
małą prostokątną rzecz wystającą z kieszeni bluzy, zaczęłam szperać tam rękami,
co było trudne bo ten ktoś był silny. Argh… czemu ja mam zawsze tego pecha?
Zaczęłam go łaskotać, przez co udało mi się dobyć komórki. W wyniku napadu,
spadły mu okulary i czapka odsłaniając dokładnie twarz.
- Ty jesteś… - zaczęłam powoli wskazując palcem w chłopaka.
- Tak, jestem…
Wiem, wiem bez ładu i składu. Nie porusza mnie
ten rozdział. Co najmniej połowa jest nudna jak flaki z olejem, ale musiałam go
rozbudować, bo nie możecie wiedzieć wszystkiego ;*
